Cazzo

Het moet kunnen, dacht ik. Een Amsterdamse geboren in Utrecht in de Kuip met Feyenoord sjaaltje om de nek geknoopt. Ik heb ten slotte een paar jaar met oprecht plezier in Rotterdam gewerkt. Sorry, in groen-wit-groen. Bovendien was dit de laatste kans voor de Koning van Rome om mij in het echt te zien. Francesco Totti, hier afgebeeld op een doekje.

Na een lange werkdag met veel heen en weer geloop tussen de verdiepingen van de Jodenbree, het kloppend hart van sociaal beleid, fietste ik naar het station. Het leek mij gepast een slappe kroket te trekken. Deze at ik op naast een meneer met overgewicht die roerloos naar de grond staarde. Mijn lichaam warmde op, evenals mijn humeur. Niet alleen zou ik de Kylie Minogue van het Voetbal zien spelen, dit alles ging plaatsvinden in de bruisende ambiance van een voetbalstadium. Vriend Jeroen waarschuwde mij: dit zou een totaal andere ervaring worden dan kijken naar een kwalificatie wedstrijd van oranje. Dit keer geen hossende mensen, geen carnavaleske vertoning. Bovendien was het misschien wel een beetje link, hier en daar, omdat het legioen een vijver in Rome had vernield. Om in de stemming te komen appte hij mij een liedje.

Kort nadat Ralph was overleden, had ik bedacht dat Francesco Totti de enige man was waarmee ik een nieuw leven mee wilde beginnen. Hij werd mijn tv-verloofde, besloot ik. Wel zo veilig. Voetbal kijken was troostend. Elk weekend kwam de Spaanse en als afsluiting de Italiaanse competitie voorbij terwijl ik als verdoofd lag te kijken. Emile Schelvis als commentator; ingehouden, altijd intelligent en soms meeschreeuwend met de emotie. De dansende lange lokken van Totti, de keiharde kuiten van Luis Figo, de kunst van balbezit en het snoekduiken.
Mooi man.

Om half acht liepen Jeroen en ik naar de Kuip, samen met veertigduizend andere mensen. Wat een gezelligheid! Iedereen droeg een sjaaltje om, veel spijkerbroeken jaren negentig stijl, halflange zwarte leren jassen en meisjes met bontkragen. Opgetogen en gespannen gezichten. We slurpten aan ons evenementenbier, terwijl Jeroen belangrijke informatie gaf over de opstelling en spelers van Feyenoord waar ik op moest letten. Ondertussen draaide DJ Poing Paul Elstak een paar gabber beats en we hopten ons weer warm. Ik probeerde nog elegant op een blauw onverwoestbaar stadionstoeltje te staan, maar dat mislukte zo ernstig dat ik in de zenuwen onze zak chips leeg strooide over de rij voor ons. ‘Jezus! Straks word ik in elkaar gemept’, ging door mij heen en snel probeerde ik een zitplaats schoon te vegen met het clubblad. ‘Ze zien het aan me dat ik uit Amsterdam kom!’ Een gabber voor mij keek me aan en zei: ‘Rustig maar, meissie.’ En hij draaide zich weer om en stak onder luid gebrul zijn beide middelvingers op richting het veld waar de Gladiatoren het veld betraden.

Ik hield mij in om met mijn handen een elegante toeter te vormen en zo mijn tv-verloofde aan te moedigen. Dit had hij totaal niet nodig, want Totti was overal. Hij bewoog zich nog steeds zo lichtvoetig als 12 jaar geleden, de grassprieten onder zijn kicksen woven mee met de wind. Wat een wedstrijd. Ik stootte wat keelklanken uit met het Legioen, een meissie achter ons met haar vader schreeuwden het uit en gaven commentaar: NAAR BUITEN, NAAR BUITEN, SCHIET DAN, SCHIET! De regen daalde op de zwetende mannen als een voorbode wat ging komen, evenals de voorwerpen die per ongeluk tegen de grensrechter aankwamen. Als 1 man stonden we op om onze verontwaardiging te uitten over die rode kaart. Verloren van de UEFA! Schandalig. Ondertussen werd het AS Roma vak wakker maar de tegenstoot van al die veertigduizend gouden keeltjes was vernietigend en toch: met tien man ondergaan was niet prettig. Het was verdrietig en verdiende een paar paaseitjes die ik gelukkig nog bij mij had.

Op de terugweg vloog de Tesla met een feeërieke snelheid naar Utrecht. Ik holde naar de trein met mijn Feyenoord sjaaltje nog om en werd hartelijk uitgelachen door de conducteur. Op weg naar mijn droomman in Amsterdam.

Bedankt Jeroen, de Kuip, Totti en Emile. Ti amo ragazzi!