Ouzo & Oxi

Als je Griekenland zegt, dan denk je aan het eeuwenoude medicijn ouzo en het meer recente όχι. Ik ga al zeker twintig jaar naar het land en de eilanden. Eerst als twintig jarige toeriste, zittend achterop een snorfiets waar je bij het afstappen goed moest denken aan de uitlaatpijp die gloeiend heet was en rode plekken achterliet op de binnenkant van je enkel, tot nu toe: als vrouw van een half-griekse (goddelijke) man. Dit jaar hebben we weer de Griekse familie bezocht op het soort van vaste land in noorden van Griekenland: Thessaloniki, Scolari, Mesimeri en Halkidiki. De Grieken houden van de ‘i’.

Transavia vliegt op schappelijke tijden rechtstreeks naar Thessaloniki zodat je nog een late middag zwempartij kan doen. Dit doen alle Grieken op vakantie in eigen land. Zwemmen is iets voor of de vroege ochtend of de late middag. Alleen toeristen zitten met hun bleke bakkes op het heetste moment van de dag te bakken. Maar dat doet mij niets. Ik moet zon hebben.

En de zon is overal, drie weken achter elkaar. De temperatuur zakt slechts een keer tot 24 graden. Gemiddeld zitten we op 35 graden. In rap tempo passen onze lijven zich aan de couleur locale, blond wordt bleker en de baard van Vasilis krijgt steeds meer springerige grijze haren.

Mijn liefjes leggen zich toe op de kunst van het snorkelen. Kiki kan aan het eind van de vakantie tot vijf meter diep duiken en Vasilis vangt de meest mooie zeekomkommers. En dan heb ik het nog niet over de verlegen octopussen, De Verschrikkelijke Pieterman en exotische schelpen gehad. Ondertussen lig ik op het strand op een ligbed onder een rieten parasol te slurpen aan een Frappè terwijl ik rustig bijkom van het afgelopen half jaar waarin ik de reorganisatie heb doorstaan, afscheid heb genomen van de zwerfjongerenaanpak en de uitdaging ben aangegaan met de nieuwe Jeugdwet samen met een driedubbel zo groot nieuw team. Verwerken doe je door aan niets te denken. Dan komen als vanzelf de gedachten, de inzichten. In combinatie met het 44 jaar oud zijn. Man, man. Wat een gedoe dat oud worden. Aan de andere kant relativeert het: been there, done that, herken het. Zonder cynisme maar met een prettig soort van zelfkennis.

Vorig jaar op Samos was anders. Nu hebben we het Griekse nee-stemmen tegen het EU bezuinigingsvoorstel achter de rug, de banken spugen weer geld uit. Alles lijkt net op het nippertje. Ik vraag mij af welk effect dit heeft op mijn familie. Kan ik het zien in de straten van Thessaloniki, de voortdurende crisis?
We besluiten om een dagje naar de grote stad aan de zee te gaan. Het straatbeeld in Thessaloniki is weinig veranderd, alleen de onderste laag is iets meer bedekt met leuzen, campagne posters, graffiti en slapende straathonden. De lege winkelruimtes blijven leeg zonder opsmuk. Kaal. Geen pop-up winkels, maar werkelijkheid.

Het shoppen in de grootste winkelstraat Agias Sofias krijgt een andere dimensie door de bedelende ouderen, soms samengaand met een zwaar gehandicapt kind. Maar Griekenland winkelt gestaag door. Een paar jaar geleden zag je nog de meest hippe studenten rondlopen, nu is dat minder. Het straatbeeld is ver-H&M’t: het afgeknipte spijkerbroekje met de witte gympies, de topjes met opengewerkte kanten biesjes en de nonchalante knot haar. Een keer zag ik een opvallende verschijning. Een jonge vrouw in een tuinbroek zonder de vibraties uit de jaren tachtig.

De familie zelf dan. Wat merken ze van de crisis, hoe voelen ze zich?
Depressief.
Dat is het terugkerende woord. Een gepensioneerde tante die lang gewerkt heeft als arts is nu weer patiënten gaan zien omdat het pensioen niet genoeg is. Wie werkt heeft, blijft langer werken. Neven en nichten studeren af om vervolgens geen toekomst te zien in Griekenland. Er zijn geen banen.
‘It is depressing, Katrien’.
Maar de EU verlaten is geen optie en geen wens, op geen enkele manier. Grieken horen niet bij de Balkan en ook niet bij de Russen.
‘We did bring you democracy, that has to mean something.’
En we snijden de de super zoete verjaardagstaart aan want het is feest, met Griekse omaatjes van 96 jaar oud die niets lievers willen dan in de wang van Kiki knijpen.

Op het land van de olijfbomen en de eeuwige zon!