Steudentreup Steukheulm

Soms bedenk je iets, geheel uit de lucht gegrepen op goed geluk, duimen op een gelukkige uitkomst. Alle vliegreizen ooit, autotochtjes en treinen hebben mij naar het zuiden gebracht. Griekenland, Spanje, Portugal en Frankrijk. Vooruit, Belgie hoort daar ook bij. De gedachte aan een Scandinavisch land deed mij altijd licht het hoofd schudden. ABBA was natuurlijk wel te gek, dat blonde haar, leuke elanden die in de wei staan te grazen terwijl Nils Holgersson zijn cavia zoekt en Pippi op een schimmelpaard voorbij kwam galopperen. Maar de laatste jaren veranderde er iets in mijn beeld over Scandinavie. Het beeld begon te kantelen.

Ineens was er de serie The Killing, gebaseerd op de Deense misdaadserie Forbrydelsen. True Blood, de hitserie over vampiers werd gedragen door de Zweedse acteur Alexander Skarsgrd met de toepasselijke naam Eric Northman, eigenaar van de gezellige club Fangtasia. Ook hing mijn kledingkast vol met minimalistische truitjes en jurken van Deense en Zweedse merken: MbyM, Ichi en Modström. De realisatie kwam hard aan. Eigenlijk was alles wat ik aan mijn lijf hing, ooit bedacht door iemand uit het hoge noorden! Alleen de IKEA is verboden terrein.
Misschien werd het tijd om een bezoek te brengen aan dat land van de vikingen.

Op een avond met mijn vier vriendinnen – de coolste gasten uit het hele land – gooide ik nonchalant het balletje op. Moeten we niet eens een stedentrip gaan doen naar Stockholm? Gedreven door de alcohol en de sfeer loeiden we het uit: god ja, waarom niet? Wat een vet idee. Maar toen sloeg ook de twijfel weer in: hoe ziet Stockholm er in hemelsnaam uit, wat doen de mensen daar? Zijn ze wel leuk en niet allemaal aan de antidepressiva? En die maniak die een heel eiland met studenten heeft vermoord, kwam die ook niet uit de bossen van Scandinavie? We dronken onszelf moed in.
‘Een glas wijn kost wel tien euro per glas’, mompelde Juut vanachter haar telefoon. ‘Dat lees ik hier op de wikipedia pagina.’ Van schrik bestelden we nog een fles.

Afgelopen weekend was het zo ver. Drie nachten en vier dagen Stockholm in het meest hippe hotel wat ik kon vinden. Elke hotelkamer had een enorme ronde spiegel aan de muur hangen, voor het optisch groter maak gevoel. De bedden stonden hoog zodat je daar makkelijk je koffer onder kon schuiven. Stangen boven het bed dienden als kledingrekken. Wel een beetje ziekenhuis-achtig, concludeerden we achteraf.

De reis verliep prima. Weer viel op dat je nergens meer je paspoort hoeft te laten zien. Scan de code van je digitale boardingpass, download je digitale hotelroom key en klaar is keesje. Digital 2015.
Voor de zekerheid kochten we twee flessen wijn op Schiphol. Indrinken op de kamer, doen zoals de Zweden dat doen, was het idee.

Stockholm airport had nog steeds die jaren zeventig vibe met zachte vloerbedekking in de kleuren groen en oranje. De Arlanda Express trein, de snelste verbinding naar Stockholm, daarentegen was modern en schoon met wifi. Stockholm doet namelijk niet moeilijk over het internet. Ik vermoed zelfs dat toegang tot het internet gezien wordt als een basisrecht. Het gaat ook om het bieden van service, het motto van de stad.

Stockholm bleek een stad te zijn met meerdere aantrekkelijke kanten. Soms leek het alsof we in Berlijn rondliepen, in Kreuzberg aan het water met de huizenblokken en brede stoepen. Op een middag bevonden we ons in het oude gedeelte van de stad, waar de huizen allemaal geschilderd waren in mosterdtinten of terracotta en bedekt waren met zwarte leien daken. Het had iets Portugees. Overal om ons heen was wel een keer het water te zien. De hop-on, hop-off bus had een water variant, perfect om een uur lang in te zitten en de stad die gebouwd is op 14 eilanden te bekijken vanaf de boot. Venetie!

Maar de stad wordt bij elkaar gehouden door haar inwoners. Stockholmers zijn de meest relaxte mensen, like ever. Iedereen loopt met een rustig ritme, in hun wapperende minimalistische jassen, mode die we pas over twee jaar zullen zien in Nederland. Ze fietsen allemaal met matzwarte helmpjes op. Mannen met baarden, met knotjes. Vrouwen met hun blonde haar, nonchalant gestyled zonder iets van de arrogantie die schoonheid met zich mee kan brengen. Dat hoeft namelijk niet, iedereen is knap en nonchalant chic en super fab.

Wat is dit voor een paradijs, verzuchten we boven een gratis kop kruiden thee, een grote smoothie en een heerlijke cappuccino. Ik neem een hap van mijn ubergezonde salade. OK, de wijn is niet te betalen. Maar wie heeft behoefte aan alcohol als je overal waar je maar komt, grote vazen met ijswater en citroen voor je klaar staan. Bijna overal mag je zelf alles opscheppen want zelfbediening is zo Zweeds en de mensen die nog werken in de bediening zijn vriendelijk en altijd behulpzaam. ‘Deze fokking geweldige stad is NOT NORMAL!!’ Severien schreeuwt het uit van geluk en gooit haar selfiestick in de lucht, Juut loopt als een dolblije tijger door de stad met haar digitale navigatie, Syl kirt boven haar verse worteltaart met een dikke laag glazuur en ik probeer alles in mij te zuigen als een Zweedse gezondheidsspons.

Leung leuve Steukheulm.