Time to treat

Mijn vorige post over Het Nieuwe Werken & Het Oneindige Mailverkeer heeft geholpen: het aantal werk gerelateerde mailtjes in het weekend is gereduceerd naar max twee. Dit betekent uiteraard dat geen enkele collega mij meer durft te mailen. Hmmmkay. Het betekent in ieder geval dat ik mijn gedachten weer kan loslaten op andere dingen, zoals het verzinnen van traktaties. Hoera!

Kiki wordt volgende week zeven jaar. Het is een gebeurtenis die netjes een paar weken van te voren wordt afgevinkt op haar kalender met een glimmende goudstift. Daarnaast zijn er de lijstjes. Mama gaat een knuffel geven, evenals oma. Opa een gitaar, papa een Nintendo spelcomputer, etc. Het is dat ze er zo normaal onder blijft. Het leukste van dit alles vind ik het bedenken van het partijtje, de planning – yeah, so what sue me – en het verzinnen van de traktatie zoals daarnet genoemd. Waar gaan we naar toe, met wie, wat trekken we aan, hoe versieren we het huis, welke taart gaat gebakken worden, hoe laat mogen mama en papa aan de wijn. Mijn hoofd verandert in een levende Pinterest en ik pin de mentale plaatjes in de juiste volgorde. Voor de traktatie doe ik een willekeurige zoektocht op de internetten, vind op Etsy een Kawaii Plush Marshmallow Toy en zie hoe het snoepgoed vorm krijgt. Plakt gesmolten chocola wel op een marshmallow, de gedachte knaagt aan me.

Ik doe als moeder dingen die ik nooit achter mijzelf gezocht heb. Sterker nog, als iemand mij twintig jaar geleden had verteld dat ik later knutselen oprecht leuk zou vinden, had ik diegene keihard uitgelachen. Er kleefde nog een Sinterklaas surprise desaster aan mij; iets met karton, papier, heel veel lijm en verf.
Misschien ben ik dan toch beïnvloed door het kijken naar de tv-serie Heidi. Het kneuterige samen zijn, zingen op een berg, spelen met een geit.

Mijn verwachting is dat tegen de tijd dat Kiki zestien wordt, ik getransformeerd ben in een totaal andere moeder.