Changes

Ik zit hier in de zinderende hitte een stukje te tiepen terwijl een van de negen muggenbulten weer besluit om te gaan jeuken. Die ene op mijn linkerbil. We zijn alledrie nog wat roze-wit, met hier en daar roodverbrande stukken en dat alles overdekt met een deken van rode bulten. Ondanks alle biergistpillen, antihistamine, deet spray en groene spiralen die je in de hens moet steken. De Griekse muggen zijn doorbijtertjes.

Vanochtend vroeg ging het alarm: sterfdag Ralph. Alle verjaardagen en sterfdagen zitten verstopt in de iCal. Handig. Verjaardagen vergeet ik, maar zijn sterfdag niet. Na dertien jaar is de herinnering aanwezig, zonder opdringerig te zijn.
Het enige moment waarop ik even tranen voelde was toen ik heel hard een liedje van Justin Timberlake draaide en danste en rondjes draaide om mijn eigen as.
Ik dacht niet alleen aan hem samen met mij, maar vooral aan onze vrienden. Zoveel lieve vrienden die er nog steeds zijn. Ze veranderen mee, we leven door. We praatten over plannen om weer met z’n allen op vakantie te gaan. Naar Griekenland, uiteraard. De middenstand op Lesbos een handje helpen. Niemand durft er meer naar toe te gaan, bang om een vluchteling tegen te komen.

Ondertussen is hier het Griekse verval goed te zien. Een snelweg met verkeersborden die niet meer te lezen zijn door de graffiti. Geen geld voor onderhoud. De grote supermarkt is nog maar voor de helft gevuld. De roedel zwerfhonden en katten nog meer gegroeid. Een zwangere poes loopt onverschrokken door, een oog er half uithangend door een ontsteking.

We voeren onze favoriete straathond Bela. Ze heeft het vacht van een rastafari uit Ethiopie. Als ik haar probeer te borstelen, ploft ze op mijn voeten, hard hijgend van plezier. Ik zou haar zo willen meenemen, opvouwen in mijn extra meegebrachte koffer, laten schoonmaken en daar dan foto’s van maken en op IMGUR zetten met het bijbehorende tranentrekkende verhaal: ons gezinnetje heeft er een eeuwig trouwe kameraad bij. Ik zou haar meenemen naar kantoor, alwaar ze onder mijn bureau in slaap zou vallen. Bovenop mijn voeten. In de pauze naar buiten, lekker een rondje lopen in het Vondelpark.

De werkelijkheid is dat we over zes dagen weer weggaan, naar Lefkas en nieuwe vriendjes maken met andere zwerfbeesten. In werkelijkheid is er vast een typisch Amsterdams protocol waarin staat dat huisdieren niet gewenst zijn op mijn werk. Gaat mijn astmatische schoonvader Bela uitlaten, dan?

En toch.
Bela en ik samen is een mooie herinnering.