De eindstreep

De laatste dag op kantoor voor de kerstvakantie kon beginnen was een grote, chagrijnige rotzooi. De verhuizers stonden klaar om de groene bakken weg te rijden naar de volgende verdieping waar wij het nieuwe jaar zouden beginnen als geplaatst team. Voor mij stond een dossierkast met rondslingerende mappen, bekers, flyers en theezakjes. Het werkte als een rode lap voor een stier. Woest begon ik door de open kantoortuin te snuiven en grommen. Achter mij schuifelden de verhuizers weg, naar buiten om een shaggie te draaien. Dat kon nog wel even duren, moest de gedachte zijn.

Met een collega gooiden we alle spulletjes in de verhuisbak, al pruttelend van woede. Waarom was het zo moeilijk om een instructie op te volgen, vroeg ik mij af. Waarom moest het altijd tegendraads. Waarom. Terwijl een stapel digitaal werk op mijn desktop zat te wachten, kon ik alleen maar woest zijn.

Nadat de hele dossierkast leeg was, schoof ik achter de computer en haalde diep adem. Als een ijzige kantoorprinses met stoom uit mijn oren, ging ik aan de slag, de vingers ratelden over het toetsenbord, de koffie brandde in mijn mond en een half opgegeten chocolade kerstkransje hing aan mijn oor. De schoonmaakster kwam nog even gezellig buurten en vertelde over de gelijkenis van de rode spikkeltjes op de kerstkransjes en de gifballetjes voor de muizen. Ik grijnsde. Ja, ja. Moest doorgaan. Concentratie. De eindstreep van vier uur halen, want dan begon de kerstborrel op het stadhuis en de kerstborrel op de HvA van Hank. Onmogelijke opgave, ik wist het wel. Maar de perfectionist in mij vond het een uitdaging. De optimist schudde blij haar hoofd. Je kan het!

Collega’s ontweken mij en klepperden gezellig door de open kantoortuin over verordeningen, raadsleden en commissievergaderingen. Het ging op volle sterkte maar ik wist de muur van geluid tegen te houden, door pure wilskracht. Een ambtenaar met een plaatsingsbrief is niet tegen te houden. De teksten rolden over het scherm, de printer draaide en rode mapjes maakte ik geel, de koffie inmiddels vervangen door paars gekleurd vitaminewater van de HEMA (smaak: rode bes). Langzaam werd de ballon waarin ik vier uur achter elkaar had gezeten weer groter en zag ik mijn teamhoofd mompelend een laatste afdelingsmail schrijven, een andere collega lag onder haar bureau op zoek naar een pen en een andere lag in de groene bak, wanhopig op zoek naar een dossier. Ik zuchtte gelukzalig en zei: KLAAR.

Terwijl we allemaal naar het stadhuis wandelden, stonden de verhuizers nog steeds buiten een shaggie te draaien.