Kaassoep

De laatste twee weken van het jaar zijn altijd gevuld met vrienden, eten, drinken en veranderen. Kasten worden opgeruimd, kunst opgehangen, haren geknipt, kerstbomen komen en gaan. En dat alles in overleg met elkaar.

De een werpt een balletje op, de ander voert het uit. Briljante ingevingen vinden plaats tijdens de kerst. Zo maakte Vasilis een brede vensterbank waar je op kan liggen met een kussen. Ideaal om naar vuurwerk te kijken!

Ik bedacht het kerstdiner. Nothing fancy, maar wel lekker en makkelijk. Twee soorten kaasfondue, patat, kippenkluifjes, een enorme opgetuigde groentetoren met fancy dip en varkenshaasjes uit de oven.
‘Zo hee, heb je dat zelf bedacht?’ aldus de kaasboer die onder de indruk was van mijn roquefort-met-honing-en-geroosterde-walnoten-fondue. Nee, het internet wilde ik zeggen, maar ik liet hem in de waan. Het deed mijn ego goed. Ik ging scoren met deze kaasberg!

Natuurlijk verliep het anders. De voortekenen waren daar. Nog nooit ging alles zo gesmeerd. Alle ingrediënten voor de dip waren te koop zonder de halve stad door te crossen om te eindigen in een obscure Koreaanse toko. Er was totaal geen boodschappenstress. Lijstjes werden achteloos afgevinkt, recepten uitgeprint en in een plastic mapje gedaan. Totdat tweede kerstavond begon en ik tijdens het snijden van een wintergroente bijna mijn rechter wijsvinger eraf sneed. Ducktape eromheen, klaar en doorgaan. Inmiddels was er al zeker een fles Ciu Ciu – die met bubbels – door mij persoonlijk leeggedronken. Nonchalant en met zelfvertrouwen liet ik het recept voor wat ‘ie was: geneuzel voor de mindere keukengodinnen.
‘Doe even die fles Pinot Grigio, Bas’. Bas hielp mij in de keuken, althans dat dacht hij en dat liet ik zo. Ik probeerde de kurkentrekker erdoor heen te jassen, totdat Bas zei dat het misschien wel een draaidop kon zijn. Ik zag mijn vergissing, draaide snel de dop eraf en goot de halve fles in de fonduepan op het hoge vuur. ‘Ja, dit is goed hoor. Prima zo!’ Ik pakte een bakje en goot er wat maïzena in en mengde dit met de kirsch, lekker op de gok tot het een mooi wit papje werd. Hop, erin met dat bindmiddel! Bas haalde de drie aparte zakken met kaas uit de koelkast. Licht vertwijfelend keek ik erna: had de kaasboer het al gemengd voor mij, of moest ik dat nog doen? En hoe moest ik dat dan verdelen over twee pannen? ‘Wil je nog wat wijn, Katrien?’ JA. Nog meer wijn, dat moest helpen.

Een glas verder en ik was de wanhoop nabij: ik had een kaassoep gemaakt. Terwijl ik duizenden stukken wintergroenten had gesneden. Om maar niet te praten over de miljoen stukjes stokbrood. De kaassoep wilde niet binden. Ik had te weinig kaas! Terwijl ik toch echt twee kilo had gekocht! Die bloody kaasboer, mompelde ik. Hij heeft me bedonderd, wilde ik het uitschreeuwen. De kleine keuken stroomde vol met bezorgde mannen. Ik gaf de pollepel aan Maarten en verliet het slagveld, met mijn kloppende vinger en totaal gevoel van FAIL.

Na een half uur stonden er twee fonduepannen op tafel. Het was ze gelukt. We aten kaasfondue, we dipten en dopen en alles bleef eraan kleven. Nederigheid daalde in en we buikten tevreden uit.

Gelukkig nieuwjaar, lezertjes. Op de liefde en vriendschap!