Hello world!

Mijn eerste blogpost onder mijn eigen naam. Hoe raar is dit!

Het voelt alsof ik ben getransformeerd in een naakt molratje. Ojee. Hoe heeft dit zo ver kunnen komen. Van poezelige Kittekat die begon te schrijven in het Zwarte Bos, op haar gedeelde liefdesblog met Hank, de semi-dagelijkse wekelijkse maandelijkse roddelberichtgeving op de dailymieuw tot mol. Toch is het nodig om deze stap te zetten. De behoefte om te schrijven blijft. Ook na twee jaar fanatiek twitteren.

Achter elkaar elke dag om de zoveel tijd een zin vangend in mijn hoofd, een link doorgeven aan medevolgers, een leven in selfies proberen te vangen. Het leidde tot een nare gedachtengang. Ik leek wel een junkie zonder de rock ‘n roll. Altijd maar die tijdlijn checken. Wat is nieuw, waar is het gebeurd en met wie dan? Ik moest mezelf afremmen. Tijd geven om na te denken, gewoon even niets doen. Of een programma kijken zonder dat er duizenden met je meekeken en commentaar gaven. Vlak voor het slapen gaan nog even checken wie er ook een boek in bed leest.

Ik ben weer gaan posten in het zwarte bos. Dat is nog steeds een feest om te doen. Het reageren kan traag zijn. Dat geeft niet. We hoeven nergens naar toe. En toen mocht ik weer van mijzelf de tijdlijn bekijken. Want in twee jaar tijd bouw je met al die vluchtigheid toch een band, een gezamenlijkheid. Ik miste de mensen erachter. Volgens mij kan het allemaal. Het langzame van het bloggen, de highway van twitter. Daarom ben ik weer helemaal terug. Als mijzelf;

Katrien Vermeulen.