Je moet.

Ouder worden is een dingetje, naast dat doodgaan op jonge leeftijd. Ralph stierf zeven weken voor zijn 36e verjaardag. Voor altijd 35 jaar. Mijn jaren marcheren door, het tempo ligt steeds hoger. Is het nou alweer bijna kerst? Word ik volgend jaar serieus vijftig? Lijken de kappers tegenwoordig steeds jonger en waarom vragen ze tijdens elk bezoek of ik wel de juiste producten gebruik tegen droog haar? En waarom zit er een hardnekkig rood vlekje op mijn rechterhand? Waarom gaat ‘ie niet weg, is dit het begin van ouderdomsvlekken zoals mijn oma die ook had, met haar kromme vingers, korte nagels, handen bezaaid met grote bruine stippen.

Dat klinkt allemaal ondankbaar als je het afzet tegen dat doodgaan op jonge leeftijd. Het leven is mooi, prachtig, intens maar ook de lange race tegen de klok. Er komt een moment waarop je weet hoelang je nog hebt, variërend van een paar jaar tot een seconde. Het rode vlekje op mijn hand is een friendly reminder van de de boodschap dat je nergens echt controle over hebt, hoe hard ik ook in mijn hoofd nieuwe strategieën bedenk om het tegendeel te bewijzen.

En toch.

Toch legde ik geduldig aan de kapper met knalgeel haar uit dat ik mijn hele leven al last heb van droog, klittend haar. Maar dat ik voortaan weer de dure salonproducten zou proberen. Zodat ik de volgende keer wat beter gehydrateerd bij haar in de stoel kom zitten.
Ze keek een beetje opgelucht.

Je moet doorgaan met leven, je moet blijven ontmoeten, je moet de kleine gesprekken aangaan met onbekende mensen op straat die daar op dat moment een behoefte aan hebben als ze hun hond aan het uitlaten zijn of net als jij wachten op een metro die maar niet komt, je moet een kat blijven aaien net zolang tot het motortje spinnend aanspringt of tot de staart dat zwiepende geluid over de vloer maakt. Je moet blijven dansen en zingen en springen op de Jeugd van Tegenwoordig net zolang tot je niet meer kan.

Je moet blijven liefhebben, mijn sweeties.

De levenden zijn het verplicht aan hen die dit nooit meer kunnen.