Mijn oma

Vandaag zou mijn oma uit Amsterdam – Oma Dam – 100 jaar zijn geworden. Ze woonde de laatste jaren van haar leven in de Watergraafsmeer, de plek waar ik nu zelf bij toeval woon. Ik kwam vaak logeren. Mama bracht mij dan met de trein naar het Amstelstation en dan gingen we verder met de tram. Dat was gaaf, want een tram hadden we niet in Utrecht.

Bij oma in de portiekflat was het knus op een artistieke manier. Haar beide mannen schilderden; de een abstracte taferelen van cafe’s gevuld met mensen met biljartballen als hoofden, de ander tekende en bouwde een bootje genaamd de Mandar. Mijn oma was een pittige verschijning met een boezem en een mening. Ze moest niets hebben van opgemaakte meisjes met te korte rokken aan. Gedraag je als een dame. Ze kraste van alles bij krantenartikelen die ze uitknipte. Iedereen deed dat vroeger.

Ik vond mijn oma de liefste oma die er maar bestond. We waren dol op elkaar, hoewel de heimwee naar huis mij soms ook kon overweldigen. Ik speelde er op los, liep rond in Waterlooplein gehaakte kleren en droeg wijde zomerhoeden. Aan het einde van een logeerpartij mocht ik altijd een grote knuffel uitzoeken. Ik weet nog dat ik een keer uitzinnig werd over een donkerblauwe zachtplastic zitstoel voor Barbie in de speelgoedwinkel, het mooiste wat ik ooit had gezien. Pak maar in, zei mijn oma tegen de verkoper.
Mijn moeder riep standaard als ze binnenkwam dat ze mij niet herkende, dat kwam door mijn appelwangen. Bij oma at ik wel. Daar was ze trots op, mijn oma.