De toerist
De herfstvakantie heeft mij nooit veel gedaan, maar sinds Kiki moet je dingen aangaan tijdens de herfstvakantie. Dingen zoals naar een dierenpark gaan, buiten de ring. Het zijn leuke dingen waar ik blij van wordt. Ik word blij van dieren kijken met de twee mensen van wie ik het meest hou in de hele wereld, ook al zitten of liggen of staan de dieren achter tralies. Daarnaast kan je de herfstvakantie ook gebruiken voor een weekendje weg. Hank en ik waren eventjes toerist in Gent.
Gent is de stad in België waar het woord pittoreske voor is bedacht. Het heeft niet de overkill en pracht en glorie van Brugge, maar net genoeg keitjes, kerken en kastelen in de binnenstad om geïnteresseerd langs te slenteren.
Een prachtige kamer met bad geboekt in het Patershol, tegenover restaurant j.e.f. Waar we geen rekening mee hadden gehouden, waren de 24 graden Celsius en tachtigduizend overige toeristen. Gent was overspoeld met een fotograferende meute die alle terrasjes en restaurants had gegijzeld. Alles was vol, bezet. Restaurant j.e.f. bleek al maanden geleden e zijn volgeboekt. Op eentje na. Ik nam het menu van de dag en kreeg een berg vlees waar een lava-achtige uitbarsting van rode saus met stukjes had plaatsgevonden. Ernaast lag een rolletje noedels, geen pasta. Hank at zijn stuk vlees, niets mis mee hoor. Toen kwam de kok het restaurant binnen wandelen. Hij maakte met iedereen een praatje. ‘Heeft het gesmaakt?’ Ik kon het niet. Ik was de toerist in Gent, maar ik kon niet liegen over het eten. Ik zei: ‘dit is toch veels te veel, dat krijgt niemand op.’ De kok trok wat aan zijn bandana. Hij torende over mij heen en keek een beetje treurig.
‘De meeste mensen willen veel, mevrouw.’
Misschien wilde ik ook wel teveel van Gent. Ik was aan het pushen hier.
Het toetje werd gebracht. Ik kreeg een bord met de zachtste zoete custard ooit en in deze vla dreef een perfecte witte kegel: een île flottante. Hij was enorm. Maar ik wist dat ik alles zou opeten, het bord zou leeglikken. Wat een perfectie.
De enige plek waar geen toeristen waren, was het Design museum. Dat kon ook liggen aan het feit dat er geen spetterende expositie was en dat we het moesten doen met heel veel glaswerk – vazen – en een paar meubelstukken. Maar de binnentuin wond er geen doekjes omheen. Wil je een vaas, dan krijg je een vaas.
MEGAVAAS.
