Tunnel, licht

Gisterochtend zat ik in de Zilveren Toren van Amsterdam in een ruimte met uitzicht over de Droogbak, het 19e-eeuws kantoorgebouw in neorenaissancestijl met de oorspronkelijke open kantoortuin. Het was mistig. Binnen was het warm. Ik zat in een kring met vijf vrouwen. Tegenover ons stond de trainster die ons door de wereld van mediation ging leiden. Onder mijn stoel lag mijn telefoon. Elk moment kon ik gebeld worden met het nieuws over mijn plaatsing. Het einde van de reorganisatie was in zicht. Het voelde alsof ik een grote rode blob was op het punt van ontploffen.
Een prachtige blob van Joan Miro

Na een half uur klonk het bekende deuntje. Ik veerde op en verliet de ruimte, de telefoon tegen mijn oor aan geklemd. Mijn nieuwe afdelingshoofd feliciteerde mij en zei dat er om mij getrokken was. Een schaal erbij. Eindelijk een stap omhoog, de lucht in. Ik keek naar buiten en deze keer zag ik het prachtige station, de skyline van de stad, de stalen constructie waar duizenden fietsen op elkaar gestapeld staan.

Het was een ontlading. Eentje met confetti.