Ziek

Wil men weten of ik koorts heb, dan is dat eenvoudig te checken. Kijk onder het dekbed en zie dat ik geen dikke sokken draag. Sla onmiddellijk het dekbed weer terug, want een ziek mens doet walmen. Dat mag van mij op een tegeltje.

Gelukkig ruik ik helemaal niets meer, vanwege een zware aanval van verkoudheid en griep. Meerdere collega’s niesten afgelopen donderdag al discreet in hun handen, verborgen achter een beeldscherm. Al jaren achter elkaar weet ik de verkoudheidjes en griepaanvallen te weren, maar deze keer was er geen houden meer aan. Donderdagnacht begon het.

Het lichaam warmt op als een vulkaan die op het punt staat uit te barsten. In de keel verzamelt het lava zich en voor je het weet, barst je in viervoudige niesbuien los. HA-STJIE-hatjsiehatsjiehatsjie. Dit laat de aanschouwer verwonderend achter: moet ik nou vier keer ‘gezondheid’ zeggen, of is het beter om snel de kamer te verlaten.

De koorts kan het voor de zieke mens wel weer dragelijk maken. Ik moet altijd lachen om een een pandabeer of een grote gorilla die ineens in de hoek van de slaapkamer naar mij staat te kijken. Het lachen kan elk moment omslaan in zacht gesnik; tranen die alleen maar voortkomen uit zelfmedelijden, want er is niemand in de hele wereld die zich op dat moment slechter voelt dan jijzelf. De koorts maakt van mij ook een coach, want door mijn tranen heen knuffel ik mijzelf en zeg zachtjes: daar, daar, stil maar kindje. Het gaat weer over.

Ik ben verworden tot een circusact.

Als de koorts is gedaald, de bedsokken weer aankunnen en de kippensoep erin zit, is het tijd voor lezen. Ik heb in twee avonden het nieuwe boek van Femke uitgelezen, gelijktijdig met het doorworstelen van I Am Pilgrim, het bejubelde debuut van Terry Hayes. Geen doorkomen aan, maar ik geef niet op.

Het meest makkelijke vermaak voor de zieke mens is echter te vinden op Netflix. Niet teveel bij nadenken, gewoon een serie uitkiezen en deze achter elkaar tot je te nemen als twintig koude waslappen voor op je voorhoofd. Ik koos voor New Girl, een serie over vier dertigers die met elkaar leven in een loft. Het had net zo goed Friends kunnen heten, maar de humor is helemaal afgestemd op 2012 en de karakters zijn aandoenlijk grappig en mooi om naar te kijken. New Girl is My Little Pony voor Kiki, de serie die zij op Netflix verslind terwijl V. en ik er hoofdschuddend met een schuin oog naar kijken: wat een Amerikaanse onzin!

Helemaal uitgekeken, dat new Girl. In drie avonden op 40 graden Celsius.