De huisschilder

Onze huisbaas had besloten dat de raamkozijnen en voordeuren van al zijn huizen in de Watergraafsmeer een likje verf mochten. Na zeven jaar werd dat ook wel tijd. Hoewel Vasilis zweert bij de romantische look & feel van een afgebladderde deur. In Frankrijk. Op ons imaginaire landgoed, voor de heb. Waar ik zo nu en dan een rondje loop over de heuvels met de jachthonden. In mijn zwart glimmende rijlaarzen.

De huisschilder belde ’s ochtends aan. Hij droeg een rond brilletje. ‘Mevrouw, mag de deur even open blijven.’ Het was geen echte vraag, meer een dringend verzoek. Hij durfde mij niet aan te kijken. Misschien was mijn uitstraling nog niet optimaal. Om half acht ’s ochtend ben ik inderdaad nog bezig met het smeren van een boterham en het vullen van een broodtrommeltje met gezonde dingen.
Ik knikte. Hij zette een blik verf neer en legde de deksel op onze gevelplant neer. Ik vond dat eigenlijk geen goed plan.

Toen ik terug kwam van school, stond de huisschilder op de steiger voor ons raam. Hij ontweek mijn blik en bleef naar het kozijn van de bovenbuurvrouw turen. Hij startte de schuurmachine. Snel pakte ik de deksel van de verfpot en legde het naast de geveltuin neer op de stoeptegels. Ik ging naar binnen, de deur op een kier latend. Binnen gierde het geluid van de schuurmachine door de kamer. ‘Nee, dat doet hij niet expres. Hij is gewoon aan het werk’, dacht ik terwijl ik de stofzuiger uit de kast trok en aan een tegenoffensief begon.

Het was tijd om de kleine op te halen en samen te lunchen. De kleine keek ernstig. Het was niet leuk op school, want tijdens de pauze had een oudere jongen haar schep afgepakt. ‘De horror’, wilde ik zeggen maar hield mij in. We stonden voor ons huis en Kiki inspecteerde snel de steiger met de huisschilder erop. Hij negeerde haar. Zij negeerde professioneel terug. Ik bleef ook stil.

Na tien minuten werd de stilte doorbroken door drie zusjes van diverse leeftijden. Ze kwamen langs om te spelen en eten met Kiki. De croissants, eitjes, boterhammen besmeerd met speculoos vlogen rond, pakjes fristi en chocomel lagen lekkend op de grond. Ik kauwde op een bagel en tuurde even door het raam naar de steiger. De huisschilder stond roerloos met zijn kwast in zijn hand. Hopelijk werd het kinderlawaai niet teveel voor hem en viel hij op de stoep, precies bovenop de deksel van zijn verfpot. Even begon ik mij echt zorgen te maken. Toen verroerde hij zich en begon het kozijn wit te verven, onder het fluiten van een schel liedje.

We hadden zo ons eigen palet aan geluiden.