Lisa en de barbies

‘De moeder van Lisa is dood.’
‘Nee, wat erg!’
‘En ze ligt thuis opgebaard.’
‘Dan kom ik niet.’
Aldus de eerste gedachte die in mij opkomt. Mijn moeder aan de andere kant van de lijn zegt dat ze een roos uit mijn naam zal geven. Ik hervind mijzelf en neem de trein. Op naar de straat waar mijn beste vriendin Lisa woonde met haar moeder Lenie, de woeste Portugese man, grote zus en de parkiet.

Het huis is niets veranderd. Houten plinten tegen de muren, de zwaar eikenhouten salontafel tussen het dressoir en de bank in. De gedempte verlichting. Bijna alles is het zelfde als toen ik in 1982 langs kwam om Lisa op te halen om te gaan spelen op het pleintje. Op de kist met de glazen deksel na.
Lenie ligt erin, haar handen gevouwen op de borst. Naast haar in de kist een knuffel. Op de kist liggen rozen. Ik herken haar bijna niet, zo mager is ze. De kamer is vol met familie, buren en vrienden. Lisa is geen spat veranderd. Klein, voluptueus en knalblauwe ogen. ‘Wat ben je mooi’, zeg ik en geef haar een zoen. ‘Jij ook’. Ze wijst haar zoon en dochter aan die allebei naast de kist staan. Evenbeelden van Lisa. Ik voel me plots zo oud als ik ben. De jeugdvriendin van vroeger. Man, dat was dus eeuwen geleden in de ogen van haar kinderen.

Ik loop door naar de keuken waar de vriend van Lisa koffie inschenkt en de lege kopjes afwast. We schudden handen en kloppen elkaar op de rug. Ik vertel over vroeger. Over dat we altijd bij mij thuis gingen spelen met de barbies. Lisa was even verlegen als ik. Zij wilde het liefst met de barbievader, een vormloze Ken waar we wat borsthaar op hadden getekend. Hij had een stralende glimlach. Hij zou nooit tegen zijn barbiekinderen schreeuwen, laat staan met een bijl voor het raam gaan staan op een zaterdagavond of moederbarbie tegen de eettafel gooien waarna een van de barbiekinderen ertussen zou springen met een bureaustoel ter bescherming. Dit zou nooit in ons barbiehuis plaatsvinden. Want wij wisten wel hoe het hoorde.

De vriend van Lisa knikt terwijl ik maar doorratel en schenkt een straffe bak voor mij in. Een lieve barbieman, dat zie je meteen.