Eerlijk eten

Naast al die belangrijke zaken zoals op de bank hangen met mijn liefjes, is niets zo fijn als het zout der aarde te ontmoeten en mee uit eten te gaan. Mijn moeder omschreef zo de vriendschap. Dit gebeurde tijdens een paasviering waarbij de eigenaar van het stevigste ei een zelfgemaakte paaskroon opkreeg. Klinkt een beetje gek. Maar de omschrijving klopt. Leven zonder vrienden is net zoiets als het eten van een stamppot zonder kruiden en spekjes. Een weeïge hap. Of het drinken van een margaritha door een rietje. Terwijl de smaak zit in het zoute randje om het glas.

Goed. We gingen naar Pont 13. Een werkeloze boot aan een kade in Amsterdam, omgetoverd tot een stoer restaurant met als blikvanger een tot het plafond reikende houtkachel. De menukaart bestond uit vis, groente en vlees. En dat kwam dan op tafel in mooie Spaanse schotels om gezamenlijk van te eten. De obster keek met een bezorgde blik of we het concept goed hadden begrepen. We knikten lief terug.

Al snel stond alles klaar voor de aanval. Zeebaars in een knapperig jasje, groene asperges, een koe in plakjes, gepofte aardappels, een knapperige salade met feta uit Ransdorp.
Alles smaakte vers en lekker, behalve dan die taaie scheermesvissen. En vooruit: de walnoten hadden niet perse in de rabarber crumble gehoeven. Maar dat was het toetje. Tussendoor ping pongde het gesprek van de liefde, nieuwe geliefden, oude geliefden, antidepressiva, rouwbegeleiding, de nieuwe DSM-5 tot aan de behoefte aan een app waarmee je kan zien of een kledingstuk gemaakt is in een veilige omgeving en je lippenstift niet besmet is met nano deeltjes zachtheid die weer bijdragen aan de plastic soep in onze oceanen. Vervolgens gingen we op een foute telefoon kijken naar een plaatje van een fairtrade telefoon. We kwamen er niet uit. Hoe kwam je af van een jarenlange verslaving aan een goedkope collectie kleding en schoenen die zich om de twee weken vernieuwden, getrokken door blote hipstermeisjes en opgeblazen popzangeressen. Hoe was zoiets te doorbreken?

Na een paar geeuwtjes besloten wij Pont 13 met haar houtkachel en eerlijk eten te verlaten. Een goudblinkende bol hing boven het water, vol en rijp als een feta kaas uit Ransdorp.