Pat en Mat
Op hemelvaartsdag stond een leuk uitje gepland. Zo eentje waar iedereen dol op is, te weten ergens in een donkere ruimte zitten met honderd kleuters en hun meegebrachte familieleden, alwaar je vermaakt wordt met gezongen teksten. In het Nederlands!
Gelukkig had ik in deze musical wel vertrouwen. Of laat ik het anders zeggen. Mijn achterdocht was op een of andere manier helemaal verdwenen. Als sneeuw in de zon. Waarom weet ik niet, want het zag er op het internet een beetje vreemd uit. Buurman Pat – die met de gele trui en blauw Harry Slinger mutsje – had een chagrijnige knar en buurman Mat – die met de rode trui en blauw-wit gestreept gebreid mutsje met pompoen – werd gespeeld door een lange magere meneer. Dat moet een rare ervaring worden voor Kiki om ineens twee zingende mensen te zien op een toneel in de kleren van Buurman en Buurman. Kiki had dit niet zo in de gaten en verheugde zich vooral om ze nu eens in het echt te zien. Een poppen animatie is ook behoorlijk echt, toch? Ze bewegen, maken alles stuk en praten zonder mond! Nou dan. Voor mekaar.
Zodoende vertrokken we afgelopen donderdag naar Rotterdam. De mooiste havenstad van het land met een skyline waar Almere nog een puntje aan kan zuigen. Het oude Luxor theater stroomde vol met opgewonden kleuters en hun meegebrachte familieleden. Kiki klemde zich als een resusaapje vast aan papa. Veel mensen dicht op elkaar in een ruimte en dan ook nog wachten voor zoiets SPANNENDS, is niet haar favoriete bezigheid. Haar primaire instinct zegt op zo’n moment ‘onderduiken en wachten tot iedereen weg is en de kust weer veilig is’, maar gelukkig begint haar neocortex hier wat meer over te zeggen. De do’s and dont’s om jezelf beter te laten voelen, komen met de jaren.
Na dik twintig minuten gingen de deuren open en we zochten onze plaatsen op. Perfecte plaatsen. Boven, net niet te hoog. We konden alles goed zien en we hadden weinig last van andere opgewonden kleuters en hun meegenomen familieleden. Kiki hield haar twee buurman poppen stevig vast. Ze rilde en lachte, een soort opgewondenheid voor het onbekende. Op het toneel stond een houten hek, een lantaarnpaal, een boom, een houten plank en twee houten kistjes. Toen iedereen zat gingen de deuren dicht en de lampen dimden. Daar kwamen ze! Buurman en buurman! Ze liepen rond, gingen eens zitten op de kistjes en knaagden op een appel. Net echt! En ze gooiden een klokhuis zomaar naar een vogeltje op de schutting. Even leek het erop dat het een doofstom toneelstuk zou worden. Maar Buurman Mat kreeg een idee en besprak dit met Buurman Pat. Ze klonken niet als Kees Prins en Simon van Leeuwen, maar ze spraken wel op dezelfde manier. En ze bewogen als de echte Pat en Mat. De muziek was een beetje weird, een beetje folkloristisch. Een bewerkte versie van het origineel waarbij heel af en toe flarden van de bekende tune voorbij kwam. Dit was leuk! Slechts een paar keer gingen de buurmannen zingen. De liedjes waren kort en krachtig, met teksten als: appel, appel, appel, appel, appel, appel, appel, appelmoes. Ze bouwden een enorme appelmoesmachine waar gouden meubels uitkwamen. Ze droomden over rijk worden, maar dat is nooit zo goed voor de vriendschap. Of zoiets. In ieder geval kwam het allemaal weer goed. Voor mekaar, buur. Kiki klapte, zong mee en probeerde Pat te waarschuwen toen hij dreigde in de appelmoesmachine te vallen. Wat een voorstelling.
Na afloop ploften we neer bij het poffertjes en wafels tentje midden in de stad. We waren omringd door de hoge gebouwen en het winkelende hemelvaartspubliek. Om de hoek zaten honderden PSV fans, zich in te drinken en te hopen op een goede afloop van de bekerfinale tegen AZ. Ajeto!