Submanifest

tumblr_l327e4oM4e1qz7lxdo1_500Op een koude lentedag bevond ik mij samen met een van mijn beste vriendinnen in een kerk. Dat gebeurt niet vaak. De reden waarom wij daar waren, had allemaal te maken met mijn idee om een nieuwe weg te bewandelen. Wie weet waar we uitkomen. Misschien wel nergens en dan was de rit ernaar toe vast de moeite waard geweest. Of wie weet belanden we wel op een nieuwe planeet met de meest vreemde snuiters, ergens in een melkwegstelsel ver, ver weg van hier.

Het heeft vast te maken met mijn leeftijd, maar who cares. Ik wil iets gaan doen met mensen. Dat doe ik natuurlijk al mijn hele leven. Maar toen ik onderzoeker was, deed ik dat vaker. Ik ging op onderzoek uit, ik zat bij mensen in een kliniek of gevangenis of schoof aan tafel bij een heroine experiment terwijl ik een interview afnam. Uit naam der wetenschap. Ter verdieping of ondersteuning van beleidsvraagstukken. En het begon steeds meer over geld en positie te gaan. Dat is heel tof, hoor. En belangrijk. Gemeenschapsgeld moet op een verantwoorde manier uitgegeven worden. Maar ik voel ergens een roep om iets met mijn rouwervaring te doen.

Misschien is het een symbolisch gebeuren, wie weet. Het is dit jaar tien jaar geleden dat ik Ralph verloor aan het ongrijpbare in zijn lijf. Een woekerende ziekte die alles overneemt. Niemand die mij iets kon vertellen over het rouwproces. Wat het met je doet, hoe ingrijpend alles verandert. Niemand wist er een zinnig woord over te vertellen, anders dan: je moet het ondergaan. Geen idee hoe lang dat dan duurt en of het ooit nog overgaat.
Ik had het geluk om vrienden en familie te hebben. Het was een gedeelde rit. Zonder hen was het anders gelopen, was ik een kluizelaar geworden, verstopt onder een steen onder de grond. Of een belly danseres in Las Vegas met een slangenact en een hondje. Wie weet, dus.

In ieder geval bedacht ik dat ik dan wel iets van een training of vervolgopleiding moest gaan volgen. Alleen mijn ervaring en universitaire graad in de ontwikkelingspsychologie is niet voldoende. Iets waar de theorie van rouwen aan bod zou komen, waar ik leer om groepsprocessen met heftige emoties kan beheersen. Het leek mij wel wat om een eigen programma te ontwikkelen. Of om de bekende Amerikaanse AA sessies waarin je binnenwandelt om je verhaal kwijt te kunnen, te bewerken voor rouwgroepen. Na wat zoeken stuitte ik op een informatiedag van de Hogeschool voor Geesteswetenschappen alwaar het volgen van een deeltijdopleiding voor rouwbegeleider een mogelijkheid was. Cool. Let’s go!

De keurig in pak geklede man in de kerk praatte door een microfoon. Hij stond achter een modern altaar. De kerk zat vol met mensen: de concurrentie. Ik keek eens goed en zag vooral mensen van rond de vijftig met ernstige blikken, brillen en gedegen kleding. Hier en daar een frisse dertiger, type NGO. Gezondheidszorg. ACT team.
Er volgde een inleiding over de hogeschool. Het galmde zo hard dat iedereen in opperste concentratie op de ijzeren stoelen geplakt zat. Hij vertelde dat hij alles aanbood wat in het grijze gebied zat tussen de harde, lineaire wetenschap en de verticale verdieping tot aan godsdiensten aan toe. Zolang er maar wetenschappelijk onderzoek naar gedaan was. Astrologie, paragnostici, esoterie, het kwaad, energetische therapie. Misschien wisten we het nog niet, maar die leuke knul uit Nazareth was de eerste energetische therapeut. Maar het is niet voor iedereen weggelegd. Uiteindelijk, met een gemiddelde studiebelasting van tien tot vijftien uur per week en na intensieve sessies met je medestudenten weet je of je geschikt bent voor het healing vak.

Mijn oren liepen rood aan van zoveel star trek info. Ik vroeg mij af of ik niet moest vragen naar de deeltijdopleiding voor UFO spotter. Maar ik hield mij in. Mijn submanifeste zijnsorde vereiste dat van mij. Ik liet een verticale zucht ontsnappen en bad dat de tijd wat sneller zou gaan. Had ik nou maar een rozenkrans. Eindelijk was het zover, de opleiding tot rouwbegeleider was aan de beurt. Met een gemiddelde studiebelasting van tien tot vijftien uur per week en met de onzekerheid of de certificering zou matchen met de voorwaarden die een beroepsvereniging stelden, wist ik het eigenlijk direct al: dit gaat ‘m niet worden, ouwe.

Katrien Vermeulen,

Eerdere reacties

Een rouwbegeleiding zou fijn zijn geweest toen mijn vader overleed. Maar vreemden die ‘het is beter zo’ terwijl er helemaal niets beter is, of die zeggen: ‘ik krijg het helemaal koud nu, maar ik voel dat hij op een betere plaats is’ dat stelde me niet gerust.
Begrijp ik nou goed dat deze opleiding/cursus even zweverig was als wat je bovenaan beschrijft?

Het enige wat hij verder over de opleiding zei was: ‘en we behandelen ook de bijna-dood ervaringen.’ Uh, nee. Dat heeft niets met sterven te maken.
Pff.
Maar ik heb een goeie tip van OZ gekregen, over wel in orde cursusaanbod.

Ik vind het een overdenkenswaardig stuk vanaf het begin tot de helft en daarna snap ik niet dat je bij een zweefkees blijkt te zitten. Zou je ervaring en kennis niet heel goed passen in een hospice. Toevallig ken ik mensen die bezig zijn voor hospice De Liefde in Rotterdam.

Ha Paul! Gezellig.
Ik had gewoon te weinig vooronderzoek gedaan, anders was ik er niet naar toe gegaan. Het leverde wel weer mooi materiaal op voor een stukkie hier:)
Ik ga de hospice checken, dank.

Reageren? Graag!

(Is alles ingevuld?)