Fire! Fire!

Eerst was Kiki een baby met een hekel aan slapen. Toen werd ze een dreumes en zei ze nooit eens ‘ja, prima, doen we mama, wat jij wil’. Nu is Kiki een kleuter die de laatste tijd overal checkt of er niet ergens een waxinelichtje brandt en mag ik geen kruik meer maken. Want dat betekent: vuur. En vuur is eng. Nou, vooruit. Als ze bij oma logeert. Dan mag ik weer thee zetten. Zolang het maar niet gebeurd waar zij bij is.

Een paar nachten achter elkaar wordt ze huilend wakker: ‘Mama, staat de ketel nog op het vuur?’ Waarna ik haar geruststel, een slokje drinken geef en ik twee uur wakker lig in bed vanwege werkgedachten die mijn bewustzijn weer netjes hebben bereikt. ‘Hoi, hoi, we mogen haar weer lastig vallen met ketenpartners die niet mee werken en suboptimale woonvormen voor lastige doelgroepen die nog steeds niet gerealiseerd zijn en weet je nog wel dat die beschikkingen nu echt de deur uit moeten?’

Ik vervloek die kleuterangst.

Het is ook nooit goed. Ga je er iets te uitgebreid op in, dan promoot je de angst teveel en dat is niet goed. Voor je het weet voed je het kind op tot een angstig meisje wat voor altijd bij oma logeert omdat er gekookt wordt in haar ouderlijk huis. Maar je mag het ook weer niet negeren. Of keiharde grappen over maken. ‘Weet je wat, gaan we morgenavond toch lekker samen de vuurkooi in de hens zetten, gooien we die kerstboom er gelijk in. Mag jij de lucifer afsteken, dochter van mij. Dat is leuk toch? Leuk! VUUR IS LEUK!’ Duivelse grijns erbij. Ik zie de rekeningen eigen bijdrage voor de kinderpsychiater al opstapelen.

Dus hebben we een brandblusser gekocht bij de Praxis. Dat leek mij een geruststellende gedachte: mocht ik ooit de behoefte hebben om een carriere als vlammenvreter te beginnen in een rondtrekkend circus, dan ben je toch wat blij met een brandblusser in het keukenkastje.

Misschien ben ik wel toe aan een nieuwe uitdaging op de werkvloer. En staat mijn eigen angst mij in de weg. Een prikkelende gedachte.