Gekkie

Iemand twitterde vandaag iets intrigerend. ‘Het leukste aan het hebben van kinderen is de steeds terugkerende uitdaging om niet krankzinnig te worden’. Volkomen tegenstrijdig want waarom is het vechten tegen de gekte een geweldigs iets? Maar toch. Het is natuurlijk wel waar. Net als je denkt dat je de ergste opvoedkundige idioterie achter de rug hebt, gaat het weer knallen. Zo zijn kinderen.

Ik schrijf dit op en dat is vragen om problemen. Meestal wanneer ik zaken hardop begin te verkondigen, gebeurt het tegenovergestelde.

‘Nee, ik slaap al een week elke nacht door.’ Ik wacht geduldig op mijn vers gemalen kop koffie. En praat opgewekt tegen een collega met wallen die tot op zijn kin hangen.
‘Volgens mij is de fase van midden in de nacht wakker worden en om mama roepen, definitief voorbij. Het komt echt een keertje goed, vertrouw daar op.’ En ik loop weg met mijn koffie en een bemoedigende knik van mijn hoofd. Uiteraard lig ik de volgende nacht om vier uur klaar wakker in bed, nadat ik twee keer het kind heb moeten instoppen onder begeleiding van een slaapliedje.

Vorig jaar zomer dacht ik echt even gek te worden. Ik zat met Kiki op het terras van ons appartement in Griekenland. Ik rook als een citroen en had in mijn hand een plastic pony poppetje. Met roze glitter vleugels. Kiki had een verhit hoofd en zat onder de muggenbulten. We speelden een verhaal waarbij ik steeds iets moest zeggen of doen. Ik had helemaal geen zin in die plastic pony troep. Ik wilde 1) slapen in een bed of 2) slapen op een stil verlaten strand. Een van die twee. Mijn rug deed pijn. Ik kon niet meer leuk zijn. Ik kon mijn eigen grenzen niet meer herkennen, ook al waren ze neon geel met roze glitters geschilderd en schreeuwden ze HEE JIJ FUCKER, JA JIJ, KEER JE OM EN GA WEG. Terug in Nederland ben ik onmiddellijk naar een shrink gegaan en ben naar de sportschool gegaan om mijn lijf te onderwerpen aan pilates. De shrink was snel klaar met mij – kosten: 350 euro eigen bijdrage – en de pilates juf verricht nog steeds wonderen, voor slechts twee tientjes per maand.

Dit jaar kijk ik uit naar de vakantie, reikhalzend. Kiki slaapt aaneengesloten. Ze valt weg om vijf voor negen en om vijf over zeven trippelt ze naar de woonkamer en begint Angry Bird te spelen. Ze begrijpt de wereld steeds meer, kust padden uit onze vijvers en vraagt of ze vies mag worden met een wit rokje aan. Ze accepteert mijn nee. Ze wil papa, als hij er niet is. Papa is zo lief.
Ik weet dat ik dit nu zo opgeschreven heb, de vakantie in Frankrijk hoogstwaarschijnlijk een en al onweer is met hagel en bliksem en dat de authentieke camping met poesjes en paarden en moestuin bevolkt wordt door chagrijnige overwerkte stellen met manische kinderen. Maar zelfs als dat gebeurt, zal ik erom lachen. Want je weet: de gekte zit alleen maar in je eigen hoofd.