Op de pont

We spraken af op de pont, opgeknapt tot restaurant. Ze kwamen een kwartier te laat, maar dat maakte niets uit. Het gaf mij en mijn lief de kans om te toasten met bubbels. Zeven jaar getrouwd! Ik liet mijn gedachten teruggaan en alles was perfect, die dag. De zon scheen, mijn vriendinnen waren om mij heen in het appartement met het uitzicht over de stad. Ik werd opgemaakt, mijn wit jurkje hing aan de muur en we proosten op de liefde, op vriendschap. Vasilis haalde mij op, zenuwachtig en strak in een knalrood pak. Die dag was knallend. Zo begon ons leven.

Ze schoven aan, twee lieve mensen. Hij praatte met Vasilis en ik met haar. Ze zag er zo goed uit: mooi, tevreden en vol met vertrouwen. We hadden het over ons werk, de kinderen. En na het hoofdgerecht doken we even terug in ons vorig leven, toen we naar feesten gingen. We eisten de dansvloer op, verloren we elkaar weer in gangen, nissen, andere danszalen en barren maar altijd weer terugkerend naar elkaar. Soms vond je iemand liggend in een bak gevuld met rode en paarse balletjes, champagne in de hand en een duifje smeltend op de tong. Iedereen was lief voor elkaar.

Het koste moeite om daar helemaal los van te komen, zei ze. Dat viel haar wel tegen, omdat ze er van overtuigd was dat het recreatief was. No strings attached. Maar het kwam neer op een ontworteling. Ik vertelde dat het voor mij meer geleidelijk ging. De feesten veranderden niet, alleen jijzelf. De connectie was weg.

De pont leek een beetje te hellen naar een kant en we keken naar de mensen om ons heen, verdiept in elkaar en het eten en drinken. Misschien kostte het mij meer moeite om afstand te doen van een schuldgevoel om niet te kiezen voor een tweede kind. Ik begreep mijzelf en mijn standpunt, ik wist waarom, maar kon ik het straks ook uitleggen aan Kiki. Ze heeft het er maar mee te doen, dacht ik. Samen met ons, deinend op de zee.