Levenslessen

De beste levensbeschouwingen komen in mij op onder de douche. Het is niet anders. Daar worden de plannen voor de dag gesmeden, vallen puzzelstukken in elkaar en ontvouwt het leven zich. Maar er zijn ook momenten die dicht in de buurt komen van de douche-ervaring.

Zo stond ik afgelopen woensdagochtend weer eens in de sportschool. De ruimte was gevuld met tien vrouwen, in leeftijd oplopend vanaf twintig tot vijftig. Gelukkig ben ik de neiging kwijt om mijzelf zo ver mogelijk achterin te verstoppen wegens pijnlijke zelfbewustheid van heen en weer schuddende lichaamsdelen tijdens het bodyshapen. Ik zie dat gewoon niet meer. Letterlijk. Zonder bril op vervaag ik als een Godin van Bodyshapen in de grote spiegel aan de muur. Ouder worden heeft zo zijn voordelen. Daarnaast hanteer ik de tactiek om tussen de twee vijftigjarige bodyshapers in te staan.

Goed.

De muziek blèrde door de zaal, we marcheerden erop los voor de warming-up. De eerste twintig minuten verliepen in redelijk harmonieuze sfeer. Een nieuweling giechelde gegeneerd terwijl ze de verkeerde kant ronddraaide en marcheerde vervolgens de zaal uit. Wij gingen stug door, aangemoedigd door instructeur Jim en de pompende jaren negentig housebeats. Jim besloot dat wij meer aankonden en na het denkbeeldige touwtjespringen gingen we over op kickboksen, round-kicks en fistpumpen.
‘EN NU MET JE ARMEN OMHOOG’, bulderde hij door de zaal.

Daar gingen alle armen, hoog de lucht in. Het overwinningsgevoel: wij waren allemaal Rocky Balbao. WINNING. Dit voelde zo goed. Nergens meer aan denken, de beleidsnota’s daar laten waar ze horen: op kantoor. De mails voor wat ze waren op je iPad: opgeslagen letters die er morgen ook nog zouden zijn. Het leven vervangen tot een moment met negen vreemden. Even was ik weer terug op een housefeest waar we zorgeloos dansten tot de zon wegzakte in vergetelheid.

Totdat de weeïge zweetlucht van 18 oksels simultaan mijn neus bereikte.

Ik was spontaan weer nuchter.