Ouder worden is een dingetje, naast dat doodgaan op jonge leeftijd. Ralph stierf zeven weken voor zijn 36e verjaardag. Voor altijd 35 jaar. Mijn jaren marcheren door, het tempo ligt steeds hoger. Is het nou alweer bijna kerst? Word ik volgend jaar serieus vijftig? Lijken de kappers tegenwoordig steeds jonger en waarom vragen ze tijdens elk bezoek of ik wel de juiste producten gebruik tegen droog haar? En waarom zit er een hardnekkig rood vlekje op mijn rechterhand? Waarom gaat ‘ie niet weg, is dit het begin van ouderdomsvlekken zoals mijn oma die ook had, met haar kromme vingers, korte nagels, handen bezaaid met grote bruine stippen.
Een van de betere woorden om te horen: gefeliciteerd. Niet omdat je jarig bent, want daar doe je niet veel moeite voor, dat gebeurt vanzelf zolang je genoeg beweegt en niet vergeet genoeg groente te eten. Het horen van gefeliciteerd na een zweterige autorit door Bloody Bos en Lommer, langs station Sloterdijk, de A10 richting Zaanstad en Rotterdam, over plotselinge hellingen, op rotondes meestal rechtdoor of driekwart, in zijn twee over verschrikkelijk hoge drempels, is een van de tofste ervaringen in mijn leven. Lees verder!
De man staat tegen zijn Nederlandse BMW (familie uitvoering) geleund, te wachten op zijn vrouw, gekleed in een zwart Ibiza-achtig zomerkleedje. Wij komen net uit onze huur Nissan gewandeld, op weg naar een late namiddag zwem- en snorkelpartij. Op Lefkas is in de zomer dit de enige manier om je voort te bewegen: zittend in een auto, dan met slome tred je naar het strand begeven.
Ik zit hier in de zinderende hitte een stukje te tiepen terwijl een van de negen muggenbulten weer besluit om te gaan jeuken. Die ene op mijn linkerbil. We zijn alledrie nog wat roze-wit, met hier en daar roodverbrande stukken en dat alles overdekt met een deken van rode bulten. Ondanks alle biergistpillen, antihistamine, deet spray en groene spiralen die je in de hens moet steken. De Griekse muggen zijn doorbijtertjes. Lees verder!
Op dit soort dagen – pasen in combinatie met een verjaardag – ga je weer de confrontatie aan met de familie. Wie nodig je uit, wie heeft ruzie met wie en waarom ook alweer en als je een familielid uitnodigt met de boodschap dat diegene ook andere familieleden mag meenemen, komt deze boodschap dan aan en moet je alsnog niet een directe uitnodiging sturen aan die andere familieleden. En als ze komen: wie moet je extra aandacht geven omdat ze anders te snel weer weg willen en heeft iedereen wel zijn gehoorapparaat in en waarom heeft pa in godsnaam nog niet een kunstgebit. Nog maar een wijntje? Lees verder!
We stonden in de badkamer; ik in gevecht met mijn borstel en een natte kluwen haar, zij deed een dappere poging om zelf een staartje te maken.
‘Mama, ik vind je niet echt een mevrouw.’
Ego gaat een een graadje omhoog. ‘Oh, nou eigenlijk vind ik dat zelf ook niet.’ Ik zit natuurlijk midden in de veertigerscrisis, waarbij je met melancholie naar achteren kijkt en met enige weerzin naar voren. Alles gaat minder soepel. Soms betrap ik mijzelf op de gedachte dat ik bloemschikken best tof vind. Weerzinwekkend! Of je zit ineens op een site over de menopauze of te mijmeren over een botox spuit in je voorhoofd, maar gelukkig hebben we Sophie die onze en zeker haar eigen kreukels koestert. Lees verder!
‘Denk aan je, bid voor je en hou van je. ! Xxxxbroer’ Er gaat niets boven een smsje per dag van je bezorgde grote broer. Sinds hij niet meer drinkt, is zijn geloof in een God weer terug. Ik weet nog niet welke specifieke God, maar er wordt intensief voor mij gebeden. Ik besef me nog niet goed dat het een behoorlijk ernstig iets is. Zonder behandeling sterft 30% van de mensen met een longembolie. Lees verder!
Terwijl het zweet over mijn voorhoofd parelde, trok ik mijn broek naar beneden om op een pispot te gaan zitten. De verpleegkundige trok snel het gordijn dicht en duwde een stapel papieren doekjes in mijn handen. Binnen een half uur was ik weer teruggeworpen in dat stadium waarin decorum geen rol speelde. Ik herkende ‘m nog, hoor. In dat zelfde ziekenhuis lag ik in mijn blote bips urenlang te verdrinken in bevallingspijn terwijl ik vastzat aan draadjes ter monitoring van de gezamenlijke levensfuncties. Deze keer was de aanleiding geen nieuwe baby, maar een dubbele longembolie in vermomming. Lees verder!
Als je Griekenland zegt, dan denk je aan het eeuwenoude medicijn ouzo en het meer recente όχι. Ik ga al zeker twintig jaar naar het land en de eilanden. Eerst als twintig jarige toeriste, zittend achterop een snorfiets waar je bij het afstappen goed moest denken aan de uitlaatpijp die gloeiend heet was en rode plekken achterliet op de binnenkant van je enkel, tot nu toe: als vrouw van een half-griekse (goddelijke) man. Dit jaar hebben we weer de Griekse familie bezocht op het soort van vaste land in noorden van Griekenland: Thessaloniki, Scolari, Mesimeri en Halkidiki. De Grieken houden van de ‘i’. Lees verder!
Soms bedenk je iets, geheel uit de lucht gegrepen op goed geluk, duimen op een gelukkige uitkomst. Alle vliegreizen ooit, autotochtjes en treinen hebben mij naar het zuiden gebracht. Griekenland, Spanje, Portugal en Frankrijk. Vooruit, Belgie hoort daar ook bij. De gedachte aan een Scandinavisch land deed mij altijd licht het hoofd schudden. ABBA was natuurlijk wel te gek, dat blonde haar, leuke elanden die in de wei staan te grazen terwijl Nils Holgersson zijn cavia zoekt en Pippi op een schimmelpaard voorbij kwam galopperen. Maar de laatste jaren veranderde er iets in mijn beeld over Scandinavie. Het beeld begon te kantelen. Lees verder!
