Mijn moeder zou een uitstekende docent geweest kunnen zijn. Haar monologen en anecdotes zijn befaamd. Ze kan zeker luisteren, maar dat leidt vaak tot herinneringen die opgedoken worden als parels uit de diepe zee. Ze wordt gestaag ouder. Het haar grijzer, de rimpels in haar gezicht dieper. Ik zie haar knokige reumatische vingers en denk: dat is mijn voorland. Lees verder!
Mijn vorige post over Het Nieuwe Werken & Het Oneindige Mailverkeer heeft geholpen: het aantal werk gerelateerde mailtjes in het weekend is gereduceerd naar max twee. Dit betekent uiteraard dat geen enkele collega mij meer durft te mailen. Hmmmkay. Het betekent in ieder geval dat ik mijn gedachten weer kan loslaten op andere dingen, zoals het verzinnen van traktaties. Hoera!
Lees verder!
Gekko Gordon, algemeen directeur Cluster bankieren.
Het moet kunnen, dacht ik. Een Amsterdamse geboren in Utrecht in de Kuip met Feyenoord sjaaltje om de nek geknoopt. Ik heb ten slotte een paar jaar met oprecht plezier in Rotterdam gewerkt. Sorry, in groen-wit-groen. Bovendien was dit de laatste kans voor de Koning van Rome om mij in het echt te zien. Francesco Totti, hier afgebeeld op een doekje.
Blije mensen.
De laatste twee weken van het jaar zijn altijd gevuld met vrienden, eten, drinken en veranderen. Kasten worden opgeruimd, kunst opgehangen, haren geknipt, kerstbomen komen en gaan. En dat alles in overleg met elkaar.
De laatste dag op kantoor voor de kerstvakantie kon beginnen was een grote, chagrijnige rotzooi. De verhuizers stonden klaar om de groene bakken weg te rijden naar de volgende verdieping waar wij het nieuwe jaar zouden beginnen als geplaatst team. Voor mij stond een dossierkast met rondslingerende mappen, bekers, flyers en theezakjes. Het werkte als een rode lap voor een stier. Woest begon ik door de open kantoortuin te snuiven en grommen. Achter mij schuifelden de verhuizers weg, naar buiten om een shaggie te draaien. Dat kon nog wel even duren, moest de gedachte zijn.
Lees verder!
Gisterochtend zat ik in de Zilveren Toren van Amsterdam in een ruimte met uitzicht over de Droogbak, het 19e-eeuws kantoorgebouw in neorenaissancestijl met de oorspronkelijke open kantoortuin. Het was mistig. Binnen was het warm. Ik zat in een kring met vijf vrouwen. Tegenover ons stond de trainster die ons door de wereld van mediation ging leiden. Onder mijn stoel lag mijn telefoon. Elk moment kon ik gebeld worden met het nieuws over mijn plaatsing. Het einde van de reorganisatie was in zicht. Het voelde alsof ik een grote rode blob was op het punt van ontploffen.
Een prachtige blob van Joan Miro
Lees verder!
Vandaag zou mijn oma uit Amsterdam – Oma Dam – 100 jaar zijn geworden. Ze woonde de laatste jaren van haar leven in de Watergraafsmeer, de plek waar ik nu zelf bij toeval woon. Ik kwam vaak logeren. Mama bracht mij dan met de trein naar het Amstelstation en dan gingen we verder met de tram. Dat was gaaf, want een tram hadden we niet in Utrecht.
Lees verder!
De herfstvakantie heeft mij nooit veel gedaan, maar sinds Kiki moet je dingen aangaan tijdens de herfstvakantie. Dingen zoals naar een dierenpark gaan, buiten de ring. Het zijn leuke dingen waar ik blij van wordt. Ik word blij van dieren kijken met de twee mensen van wie ik het meest hou in de hele wereld, ook al zitten of liggen of staan de dieren achter tralies. Daarnaast kan je de herfstvakantie ook gebruiken voor een weekendje weg. Hank en ik waren eventjes toerist in Gent.
Lees verder!
Mijn lagere schooltijd was een vreemde gewaarwording. Van mama’s meisje naar favoriet van de juf. Daar kon ik weinig aan doen. Ik had iets kwetsbaars; een mooi meisje van gescheiden ouders met droevige ogen. Ik vond leren leuk. Als je klaar was met een opdracht, mocht je tekenen. Het schoolplein was imponerend met krioelende kinderen. Duizenden voor mijn gevoel. Maar ik zocht de bescherming op van een kleine groep waarmee je samen de handstand kon oefenen tegen een muur, of knikkeren en later meiden vangertje. Sommige kinderen hadden minder geluk.
Lees verder!