Wil men weten of ik koorts heb, dan is dat eenvoudig te checken. Kijk onder het dekbed en zie dat ik geen dikke sokken draag. Sla onmiddellijk het dekbed weer terug, want een ziek mens doet walmen. Dat mag van mij op een tegeltje.
Lees verder!
Soms zie je het gebeuren. De ontploffing. Een collega wiens wangen vulkaanrood kleuren, wapperend met een beleidsnotitie over diversiteit. Stoom komt nog net niet de oren, maar je weet dat het erg moet zijn. Je staat in de hens van binnen, het zweet druipt van je af. Ik theoretiseer een beetje, want ik zit nu nog aan de veilige kant van de veertig. Maar ik weet dat dit mijn voorland gaat worden: de vrouw in de overgang.
Lees verder!
In de jaren negentig was werken een ding wat je erbij deed. Voor je het wist was je klaar met een studie en kon je ergens zonder problemen aan de bak. Ik zweefde van project naar project, van stad naar stad. In de trein zitten was geen enkel probleem, er was altijd wel een zitplek en de stiltecoupé bestond nog niet. Ik stak met regelmaat een sigaret op samen met mijn mederokers. Gezellig! We voerden gesprekken met elkaar, een enkeling die met zijn telefoon de aandacht afleidde. Werken was een hobby. Het was zeker interessant. Maar je verdiende er geld mee, zodat het huis betaald kon worden en je met vrienden naar feesten kon gaan. Of dat je het feest naar huis bracht. Ik lag nooit wakker van werk. Soms wist ik niet zeker of ik het wel goed genoeg deed, of ik mijzelf moest specialiseren in onderzoek of juist een brede generalist moest worden. Ach. We zagen wel weer.
Totdat ik 39 werd.
Ik was een boekenwurm. Als ik ergens moest invullen wat mijn hobby was, dan schreef ik op: lezen. Ik las alles wat ik in mijn handen kreeg gedrukt: Paulus de Boskabouter, Pinkeltje, in de soete suikerbol, de dolle tweeling, Pitty, Marjoleintje, Floortje Bellefleur, alles met paarden, Tina’s, rode ridders, blauwbaard, Suske en Wiske, Flater en Kwabbernoot tot megalomane dikke feuilletons over jonge vrouwen die kleingehouden werden door hun strenge vaders en stiekem gingen studeren. Ik vrat de woorden, voedde mij met avonturen op Engelse kostscholen, typisch Nederlandse gezinnen met broertjes, zusjes, vriendinnen, huisdieren en problemen.
Pitty moet een beetje oppassen nu.
Het is elf jaar geleden dat Ralph opstond om voor de laatste keer de bloemetjes voor de deur water te geven. Hij droeg een grijs comfortabel zittende joggingbroek en een wit t-shirt. De gieter stond klaar. Het leek erop dat het een warme dag zou worden. Het zweet brak al uit op zijn voorhoofd. Ik legde de pillen naast een glas met water en een glas met opgeloste vezels. Ralph maakte een tussenstop op de w.c. Het duurde lang, maar dat was zeker geen voorteken.
Lees verder!
Slapen is een ding bij mij. Daar waar de een al lachend het bed inspringt zonder kleren en een geeuw later verwijderd is van een droomloze nacht, moet ik wat meer moeite doen. Ik heb het bijvoorbeeld continue koud. Mijn lijf schreeuwt om lagen stof, kruiken met heet water en minimaal twee dekbedden over elkaar. Dat versnelt het verwarmingsproces enigszins.
Lees verder!
De beste levensbeschouwingen komen in mij op onder de douche. Het is niet anders. Daar worden de plannen voor de dag gesmeden, vallen puzzelstukken in elkaar en ontvouwt het leven zich. Maar er zijn ook momenten die dicht in de buurt komen van de douche-ervaring.
Lees verder!
Het Blogbal is weer in zicht, hoogste tijd om weer eens wat van mij te laten horen. Er is veel gebeurd. Zoveel dat ik moeite heb om de verhalen die door mijn hoofd spoken, te ordenen en neer te pennen. Eigenlijk is er ook helemaal niets gebeurd. Niemand van mijn vrienden en familie is overleden, Hank en ik genereren nog altijd een vast inkomen en Kiki eet een groente.
Iemand twitterde vandaag iets intrigerend. ‘Het leukste aan het hebben van kinderen is de steeds terugkerende uitdaging om niet krankzinnig te worden’. Volkomen tegenstrijdig want waarom is het vechten tegen de gekte een geweldigs iets? Maar toch. Het is natuurlijk wel waar. Net als je denkt dat je de ergste opvoedkundige idioterie achter de rug hebt, gaat het weer knallen. Zo zijn kinderen.
Lees verder!
We spraken af op de pont, opgeknapt tot restaurant. Ze kwamen een kwartier te laat, maar dat maakte niets uit. Het gaf mij en mijn lief de kans om te toasten met bubbels. Zeven jaar getrouwd! Ik liet mijn gedachten teruggaan en alles was perfect, die dag. De zon scheen, mijn vriendinnen waren om mij heen in het appartement met het uitzicht over de stad. Ik werd opgemaakt, mijn wit jurkje hing aan de muur en we proosten op de liefde, op vriendschap. Vasilis haalde mij op, zenuwachtig en strak in een knalrood pak. Die dag was knallend. Zo begon ons leven.
Lees verder!
